نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 استاد گروه تاریخ دانشگاه تهران
2 دانشجوی دکتری تاریخ ایران اسلامی، دانشگاه تهران
چکیده
زبان فارسی در آموزش دینی مسلمانان چین که به‌نام «آموزش مسجدی» شناخته میشود، از جایگاه ویژهای برخودار است. قوم «هویهوی» یکی از اقوام مسلمان چین و درحالحاضر از مهمترین اقلیتهای قومی آن کشور محسوب میشوند. از قرن دهم هجری بهبعد به دلیل شرایط خاص حاکم بر منطقه، اقلیت مسلمان «هویهوی» در چین ارتباط تاریخی و فرهنگی خود را با سرزمینهای اسلامی از دست دادند و ازاینرو ناگزیر شدند بهعنوان یک جامعه‌ی اقلیت دینی، مواد آموزشی دینی خود را تولید نموده تا بتوانند سنتهای اسلامی را به فرزندان خود منتقل نمایند. از این دوره بهبعد مساجد چین به مراکز آموزش دینی تبدیل شد و متون آموزشی اسلامی توسط علمای مسلمان چینی به دو زبان عربی و فارسی تولید و در اختیار طلاب علوم دینی قرار گرفت. این نوع از آموزش دینی در جامعه «هویهوی» مشهور به «آموزش مسجدی» است. آموزش مسجدی از نیمهی اول قرن دهم هجری تاکنون ادامه یافته است. هماکنون نسخههای خطی بیشماری در مساجد و مراکز آرشیوی چین موجود است که حاصل چند قرن آموزش دینی در این کشور است. سبک نوشتاری و آرایهای این نسخههای خطی بهتدریج تحتتأثیر سنتهای نوشتاری چینی قرار گرفت؛ تاآنجاکه از لحاظ شکل، کاربرد، خط و آرایه دارای ویژگیهای منحصربهفردی شد. تعدد نسخههای خطی فارسی کتابتشده در چین و در مساجد اسلامی آن و اختصاصات آرایهای و خط و کتابت آنها بهگونهای است که میتوان از آن بهعنوان «کانون نسخهپردازی متون آموزشی فارسی در چین» یاد کرد.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
The Characteristics of the Centre for transcription of the Persian educational Texts in China
نویسندگان [English]
- Mohammad Bagher Vosoughi 1
- Mehran Rezaei 2
1 professor of History at Tehran University
2 Ph.D student of Islamic History at Tehran University
چکیده [English]
Persian language has a special place in the religious education of Muslim Muslims, known as "mosque training" and found a special place as the religious language of "Hui Hui" people, the most important recognized Chinese Muslim people. The Muslim community of "Hui Hui" was not able to make contact with other Muslim societies from the 10th century AH onwards as a result of internal political developments in China as well as major changes in the political geography of the Islamic world, especially in the Transoxiana. Therefore, it inevitably sought to meet its basic religious needs as a self-sufficient community among other Chinese minorities and produced books and teaching materials in order to maintain Islamic traditions. During this period, many Islamic texts in Arabic and Persian were rewritten and copied in religious schools of "Hui Hui" by Chinese Muslim clergymen. Most copies written in China had educational purposes and were used for teaching religious sciences in mosques. The religious education of the Muslim Hui Hui community is known as "mosque teaching" and is related to the naturalization period of "Hui Hui" people. This period started in the first half of the 10th century AH with the formation and development of "Mosque teaching" in Muslim communities in China and its different states and continued, more or less, until the present era. With the expansion of "mosque teaching" centers to the Muslim areas of China, of Chinese Muslims underwent major changes influenced by local traditions, and religious texts written in China gradually possessed specific characteristics in terms of "form", "function", "script", and "decoration." The characteristics of the copies written in China and their high quantity are such that they can be referred to as "the center for copying Persian educational texts in China." This paper aims to study the most important features of "the center for transcription of the Persian educational texts in China" as a historical issue and a preliminary plan using some manuscripts available in China and other research centers.
کلیدواژه‌ها [English]
- aaa
- Hui Hui
- China
- The Muslem Community of China
- Persian language
- mosque teaching
- the center for transcription of the Persian educational texts in China
)